กำปง ลอรอง บ่วงก๊ก มีชื่อเรียกอีกชื่อหนึ่งว่า Kampong Selak Kain ใน ภาษามลายู หมายถึง 'การถกโสร่งขึ้น' ตามประวัติในระยะต้น ๆ ของหมู่บ้าน (ในคริสต์ศตวรรษที่ 20) ชาวบ้านยกโสร่งขึ้นและขมวดปมเพื่อลุยน้ำเมื่อเกิดน้ำท่วมฉับพลันในหมู่บ้าน เดิมที่ดินของกำปงนี้ได้ถูกซื้อในปีพ.ศ. 2499 จาก Huang Yu Tu โดย ซ่ง เดียวกุน (Sng Teow Koon) นักธุรกิจขายยาแผนจีนโบราณ[1] ขณะที่ซื้อนั้นที่ดินผืนนี้มีบ้านปลูกสร้างอาศัยแล้ว 4 - 6 หลัง ซ่ง เดียวกุน ได้ปลูกบ้านของเขากับครอบครัวร่วมในที่ดินดังกล่าว และเริ่มให้คนเช่าที่ดินเพื่อสร้างที่อยู่อาศัย ที่ดินผืนดังกล่าวได้ตกทอดมาถึงทายาท หนึ่งในนั้นคือ ซ่ง มุ้ยหง (Sng Mui Hong) ซึ่งยังคงอาศัยอยู่ในหมู่บ้านกับหลานสาวของเธอ พี่น้องอีก 3 คนของซ่ง มุ้ยหงซึ่งเป็นเจ้าของร่วมได้แต่งงานและย้ายออกจากหมู่บ้านไปทั้งหมด

การพัฒนาเป็นกำปง(หมู่บ้าน) ในระยะต้นที่ดินเป็นพื้นที่หนองน้ำและมีบ้านเพียง 5-6 หลัง ในช่วงทศวรรษที่ 1960 ซึ่งเป็นช่วงที่มีผู้อยู่อาศัยมากที่สุด มีประมาณ 40 ครัวเรือน พื้นที่ดินเคยมีขนาด 21,460 ตร.ม. และถูกลดขนาดลงเหลือ 12248.1 ตร.ม. รัฐบาลเป็นผู้บริการจัดหาระบบสาธารณูปโภคพื้นฐานให้แก่ชุมชนของกำปง คือ ไฟฟ้า น้ำประปา และการเก็บขยะ การไปรษณีย์โดยมีเจ้าหน้ามาเก็บและส่งโดยมอเตอร์ไซค์วันละครั้ง

ผู้อยู่อาศัย

ในช่วงทศวรรษที่ 1960 ชาวบ้านส่วนใหญ่ทำงานใน โรงพยาบาล Woodbridge หรือโรงงานที่อยู่ใกล้เคียง เด็ก ๆ เข้าเรียนในโรงเรียนใกล้เคียง เช่น โรงเรียนประถม Yio Chu Kang ผู้อยู่อาศัยเคยจ่ายค่าเช่า 2 – 3 เหรียญสิงคโปร์ ชาวบ้านส่วนมากเลี้ยงไก่เพื่อเป็นอาหารและใช้ชีวิตอย่างดั้งเดิมและไม่ใส่ใจการเปลี่ยนแปลงเมืองของพื้นที่รอบข้าง

ผู้อยู่อาศัยในปัจจุบัน ประกอบอาชีพช่างแต่งหน้า คนงาน และส่วนใหญ่เป็๋นผู้สูงอายุ ปัจจุบันมี 28 ครัวเรือน (เป็น เชื้อสายจีน 18 ครัวเรือน และ เชื้อสายมาเลย์ 10 ครัวเรือน) ซึ่งจ่ายค่าเช่าโดยเฉลี่ยประมาณ $ 13 เหรียญสิงคโปร์ ชาวกำปงยังคงมีความสุขกับชีวิตที่แบบช้า ๆ ง่าย ๆ เหมือนอย่างที่เคยเป็นเมื่อเริ่มตั้งกำปง “เราเปิดประตูทิ้งไว้ คือ การแสดงความไว้วางใจที่เรามีต่อกัน"